Παρασκευή απόγευμα. Το ημερολόγιο “λέει” Φεβρουάριος αλλά ο ήλιος ζεσταίνει.
Καρδιές, διάθεση και αυτή την πλατεία που δεν λέει με τίποτα και ποτέ να ησυχάσει.
Και εσύ δεν ησυχάζεις. Τρέχεις. Ως συνήθως!Τρέχεις να προλάβεις. Τελευταίες λεπτομέρειες για την αυριανή γιορτή δρόμου.
Έχεις μαζί σου τη φίλη σου. Πως θα μπορούσες άραγε να τα φέρεις βόλτα μόνη?
Όσο περιμένετε στην ουρά του ταμείου, οι πρώτες μελωδίες εισχωρούν στο κτίριο ως καλοί οιωνοί για την αυριανή μέρα.
Βγαίνεις έξω.
Νέοι, λιγότερο νέοι, σερπαντίνες, καρότσια, μασκαράδες. Xαμός!
Και η μπάντα να παίζει.
Σηκώνεις το κινητό για δύο – τρεις λήψεις.
Μάταια. Κόσμος πολύς!
Αλλά κυρίως αυτός ο φωτογράφος στη μέση του κάδρου.
Ψηλώνει, σκύβει, καμπουριάζει. Αγκαλιάζει το θέμα του με τόση τρυφερότητα.
Ψάχνει τη σωστή γωνία.
Έχεις ξεχάσει γιατί βρίσκεσαι εκεί και έχεις “χαθεί” σ΄αυτή την προσπάθεια.
“Τι πάθος!” σκέφτεσαι.
Λίγο μετά αποχωρεί.
Λίγο αργότερα το αποφασίζεις.
“Θέλω και εγώ. Εάν μπορεί αυτός, μπορώ και εγώ”
Από τότε ψάχνεις τη σωστή γωνία λήψης. Παντού!
Στο θέμα σου, στη καθημερινότητα, στη ζωή γενικά.
Που ξέρεις?
Ίσως κάποια στιγμή καταφέρεις “να τραβήξεις” τα δάχτυλα στην τρομπέτα από τη σωστή γωνία.
Και τότε θα ακουστούν οι πιο γλυκές μελωδίες…
https://www.youtube.com/watch?v=z4PKzz81m5c
Γράφει η Νατάσσα Παγάνη Ι Αθήνα 13 Νοεμβρίου 2019
Ιδρυτής της Athenian Street Stories Ι Ερασιτέχνης φωτογράφος και μέλος της φωτογραφικής ομάδας Athenian Street Stories.
#AthenianStreetStories #EveryoneHasAStoryToTell #Athens #Greece
